Psie śledztwo

Na spacerze, nad brzegiem Wisły zobaczyłem pełno białych piór. Pomyślałem sobie, że ktoś napadł na biedne łabędzie i postanowiłem, że wykryję sprawcę. Wprawdzie jestem prawie psem myśliwskim, ale pies to pies, nos swój ma i może wywęszy6ć to i owo. Nie po to karmiliśmy łabędzie całą zimę, żeby teraz ktoś robił im krzywdę.

Postanowiłem zbadać miejsce zbrodni i porozmawiać z łabędziami. Z zapałem zabrałem się za śledztwo.

Zbadałem ślady i zagadnąłem kilka łabędzi. Konwersacja szła nam słabo. Najpierw usiłowały mi wmówić, że nie mogą ze mną rozmawiać, bo ludzie nazywają je nieme i już myślałem, że będę musiał przekupić je chlebkiem, ale na szczęście znalazły się dwa, które niechętnie, ale zgodziły się porozmawiać po starej znajomości.

Rozglądnęły się i zasyczały do mnie dyskretnie.

- Daj spokój z tym śledztwem, tu nie było żadnej zbrodni, to tylko walka o władzę.

Jeszcze trochę wiosny

Teraz każdy spacer to przyjemność, bo co krok coś nowego zakwita, jakiś nowy ptak przelatuje i tyle wspaniałych zapachów (psich też). Można poleżeć na trawie, chociaż ja, oprócz biegania, najbardziej lubię siedzenie na ławce w parku. Szkoda tylko, że tak rzadko udaje mi się to robić.

Najczęściej podczas spacerów wybieramy moją ulubioną ścieżkę,

 

a przy tej ścieżce, kwitnie wiele kwiatów.

 

a to mój kolega, który najbardziej lubi obgryzać patyki.

W czasie, kiedy on znęca się nad patykami, ja mogę przeszukiwać okolicę, poczytać psie gazety, a potem streszczam mu  w drodze powrotnej.

Zimowe wspomnienia

 

Tej zimy na spacerki zabieraliśmy kumpla, albo kolegę.

Kolegę spotkało to co mnie rok wcześniej, więc gdy zostawał sam, zabieraliśmy go na spacer, żeby choć trochę poprawić mu nastrój.

Kumpel zaś został uziemiony w domu, bo jego pani złamała nogę, a reszta rodziny nie zawsze miała czas, żeby z nim wyjść.

Na początku obawiałem się, że będę musiał grzecznie chodzić za nimi i robić za cień, ale było wspaniale, a nawet śmiesznie.

W dzień chodziliśmy często na jednej smyczy i musieliśmy uważać, żeby się nie zaplątać koło drzewa, albo jej nie wywrócić. Pozwalała nam czytać psie gazetki i oglądać się za dziewczynami, a do tego chodziliśmy naszym szybkim spacerowym krokiem, co bardzo lubię.

Wieczorem mogliśmy pobiegać, chociaż na wstępie zapowiedziała, że nie wolno się oddalać i robić głupot. Bardzo lubimy jak nas chwali, więc postanowiliśmy, że pokażemy jak dobrze ułożonymi psami jesteśmy. Nie daliśmy się nawet sprowokować rozbrykanym szczeniakom spotkanym w parku, co było trudne, bo bardzo chętnie ustawiłbym je do pionu.

Bywało też wesoło na spacerkach. No przynajmniej dla nas.

Pewnego razu szliśmy sobie na smyczy ścieżką, a tu z przeciwka idzie nasz wróg z panem. Zdenerwowała się, bo wie jak go nie lubimy, a moja smycz nie jest przewidziana na możliwości mojego kumpla. Szybko uzgodniliśmy strategię i postanowiliśmy uspokoić ją, żeby nie popsuła nam zabawy. Szliśmy więc jak trusie koło nogi nie zwracając uwagi na ujadającego Fafika (tak go przezywamy mimo, że dokładnie wiemy jak ma na imię).

Zbliżał się do nas i zdawało się, że nas pożre na śniadanie, a my nic. Za to w momencie kiedy nas mijał, zawarczeliśmy strasznie. Fafik majtnął z przestrachu kozła, wylądował za panem i ze skomleniem w przysiadach popędził do przodu.

Śmialiśmy się do końca spaceru.

Wprawdzie zrobiła nam reprymendę, ale bardziej na pokaz, bo ona też go nie lubi.

W zimie było fajnie, ale cieszę się, że już przyszłą wiosna.

Wielkanoc

 

Lubię święta, chociaż w okresie przedświątecznym robi w domu rewolucję i nie ma dla mnie czasu. No ale za to w święta chodzimy na długie spacery, bawimy się i oczywiście zawsze uda mi się dostać jakiś przysmak. Wprawdzie mówi, że ciasta i wędliny nie są dla piesków, ale jak się dobrze ustawić, to zawsze coś spadnie i można spróbować.

W Wielką Sobotę pilnowałem pakowania koszyka. Sprawdzałem, czy wszystko włożyła i czy ładnie jest ułożone. Oczywiście sprawdziłem, czy po drodze nie zgubi zawartości.

 

 

 

Inspekcja wypadła pomyślnie, więc pozostało mi czekanie na Wielkanocne śniadanie.

Najmniej smakowały mi jajka. To jednak nie jest moje ulubione jedzonko, ale za to szyneczka, kiełbaska i ciasta były wspaniałe.

Po takim obżarstwie, skorzystaliśmy z pięknej pogody i jak większość ludzi, poszliśmy na długi spacer. Ona jak zwykle zabrała aparat, a wtedy do moich obowiązków należy wyszukiwanie kwiatków, krzaczków, lub żyjątek odpowiednich do fotografowania.

Teraz nie ma z tym problemu, bo co kawałek coś zaczyna kwitnąć. Wprawdzie to bardzo spowalnia spacer, ale nigdzie nam się nie spieszyło.

Było trochę przy tym szukaniu śmiechu, bo myszkując za najładniejszymi fiołkami, złapałem na brodę liścia. Oczywiście musiała to też uwiecznić.

Zrobiliśmy dużo zdjęć i nawet mały deszczyk w drugi dzień Świąt nam w tym nie przeszkodził.

wesołych swiąt!!